

Metoda Callana ma swe początki w 1960 roku. Organizacja Metody Callana przez 15 lat prowadziła prace badawcze związane z jej doskonaleniem i sprawdzaniem. Metoda zyskała bardzo pozytywne opinie wśród największych autorytetów zajmujących się nauczaniem języka angielskiego.
Dokładne tłumaczenie zasad działania Metody mogłoby zabrać wiele stron, ale podstawą jest to, że student mówi i słucha czterokrotnie więcej w czasie lekcji, niż stosując jakąkolwiek inną formę nauki języka.
W związku z tym uczy się on w czterokrotnie krótszym czasie niż jest to możliwe przy zastosowaniu jakiejkolwiek innej metody.
Nauczyciele Callana mówią do studentów z prędkością ok. 240 słów na minutę (dwukrotnie szybciej niż w innych metodach) oraz zarówno nauczyciele jak i studenci mówią przez cały czas trwania lekcji.
Średnia prędkość rozmowy podczas lekcji wnosi 210 słów na minutę, co oznacza, że student Callana słyszy ok. 12 600 słów na godzinę. W innych metodach jest to liczba tylko ok. 3 000 słów.
Metoda Callana osiąga tak dużą prędkość mówienia i rozumienia poprzez zadawanie studentom tych samych pytań podczas każdej lekcji aż do momentu, kiedy będą oni rozumieli i odpowiadali przy największej prędkości.
Dwaj najwięksi wrogowie uczenia się to nuda i słaba pamięć. Metoda Callana pokonuje nudę przez szybkość, a słabą pamięć przez powtórki.
Kolejną zaletą Metody Callana jest to, że pokonuje ona nieśmiałość studenta. W metodzie Callana, bazującej w większości na pracy ustnej pytanie - odpowiedź, student jest zmuszany do mówienia, a w konsekwencji szybko pokonuje swój lęk.